Επ!! Να μην ξεχνιόμαστε.. Βάλε ρε μαλάκα την πινακίδα!! Εννοώ και τον από πάνω και τον από κάτω...Αυτό θα είναι κλασσικό.

Gordon`s Site...The messages...

Ε να 'μαστε πάλι.. Πως από εδώ? Τι λέει, όλα καλά? Λοιπόν ορέ παίδες από εδώ και στο εξής μπορείτε, μετά λύπης μου, να με λέτε Γιαννιώτη!! Μπουαχαχα...Ω ναι, έγινε κι αυτό.. Βρήκαμε σπίτι, το σκουπίσαμε, το καθαρίσαμε και το κολλήσαμε και μια πινακίδα που λέει: Κατοικήσιμο! Τώρα ποιος θα μείνει εκεί ακόμα δεν έχω αποφασίσει.. Βέβαια όλοι λένε ότι εγώ θα μείνω.. Τι έγινε? Ποιος θα μείνει? Εγώ? Σώπα ρε? Καλά καλά ρε μάνα θα πάω να σπουδάσω, αλλά μια χάρη πρώτα: Βάλε κι ένα μπουκάλι τσίπουρο μαζί, έτσι για παρέα, όχι για να χώσουμε καμία...

Και που είχαμε μείνει? Α κάτι θυμάμαι.. Εκεί που είχαμε πάει στη Λάρισα.. Να σας συνεχίσω αυτή την καταπληκτική ιστορία και μετά τα υπόλοιπα. Να 'χουμε να λέμε. Στο κάτω κάτω τι θα κάνω στα Γιάννενα? Θα σας γράφω στα .. Όχι ρε, απλά θα σας γράφω my stories.. Άμα τα μαζέψουμε μετά μπορεί να κάνουμε και καμιά βιογραφία σαν βιβλίο με ανέκδοτα.. Ναι κάτι σαν τα ανέκδοτα που έχουν για τους πόντιους!

Και να συνεχίσουμε.. Έτσι λοιπόν εκείνη την όμορφη πρωία πήγαμε Λάρισα με τον φόβο των δεινών που είχαμε περάσει και ποιος ήξερε τι άλλο μας επιφύλασσε η μοίρα. Πήγαμε Λάρισα και ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν έχω αποφασίσει ακόμα, φτάσαμε! Ε, όπως πολλοί ξέρετε, πήγαμε κλασσικά στην καλή αδερφή μου, φάγαμεν ένα καλόν φαγητόν, ήπιαμεν ένα καλόν κρασί, after έναν καλόν καϊφέ, άλλα είχαμεν ένα μέγαν πρόβλημα: ο καημένος ο Φρούλης όταν σήκωνε το χέρι τα κουνούπια γινόντουσαν καμικάζι! Και να ήτανε μόνο τα κουνούπια.. όλα τα έντομα, ερπετά, ακόμα και οι τρελές αγελάδες δεν θα άντεχαν.. Οπότε με μια καλή απολύμανση όλα θα διορθωνόντουσαν.. Άλλά ποτέ μην είστε τόσο σίγουροι. Είχαμε κι ένα ακόμα προβληματάκι: Ο κουμπάρος έμοιαζε με απόφοιτο Κορυδαλλού! Με τέτοια γένια ούτε αχινός τον ξεπερνούσε. Έτσι αναγκάστηκα να δανειστώ έναν τροχό για να λειάνει το πρόσωπο του και να το κάνει να δείχνει baby face..Εμ πως για? Ραντεβού με την καλή του θα είχε.. 

Και κάποια στιγμή όλα αυτά τελείωσαν! Αφήσαμε την λιμουζίνα και πήγαμε στα κορίτσια on feet.. Έλα μωρέ πονηρούληδες που θέλετε και λεπτομέρειες. Δεν μπορώ, δεν μπορώ. Μη με πιέζετε. Αυτά δεν τα λέμε δημοσίως.. Εκεί που λέτε, λίγο τηλεόραση, λίγο φαγάκι λίγο ματάκι στο Φρούλη, λίγα από μερικά απ' τα όλα δηλαδή. Και έτσι φτάσαμε στη sleep time. Την πέσαμε το λοιπόν για νάνι, με την συνεννόηση να ξυπνήσουμε νωρίς, αφού έπρεπε ο Φρούλης να φύγει νωρίς και επίσης κι εγώ.. Κατά τις, πόσο να 'τανε, χαράματα τέλος πάντων ξύπνησα κάτι γελάκια στο μπάνιο.. Ε μην φαντάζεστε κάτι πονηρό.. Φανταστείτε όμως κάτι πολύ χυδαίο.. Μετά από όλα αυτά έρχεται ο καλός μου να με ξυπνήσει. Αλλά για μένα ήτανε πολύ νωρίς κι έτσι απεχώρησε μόνος του, με την κοπελιά συνοδεία μέχρι τον σταθμό δηλαδή, για την μαμά πατρίδα.

Στο ενδιάμεσο εγώ ξανακοιμήθηκα αλλά είχα μια ανησυχία παράλογη και ξύπνησα. Ωσότου να πιω τον αγαπημένο μου πρωινό καφέ και να καπνίσω το υπέροχο πρωινό τσιγάρο, να και η Γιάννα.. Είχε αφήσει τον καλούλη της και γύρισε μετά από ένα ξέφρενο... ξενύχτι να πάει στο μάθημα της. Μα είναι δυνατόν? Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πάνε στο μάθημα? Κι όμως, τελικά υπάρχουν.. Παρόλα ταύτα ξύπνησε και την αρκούδα την ξανθιά που από την χειμερία νάρκη που είχε πέσει, σηκώθηκε λίγο νωρίς φέτος. Ήρθε και μετά από λίγο η τρίτη της παρέας να τις πάρει να φύγουνε σε άλλη γη σε άλλα μέρη.. Από εκεί και πέρα χαιρετούρες, φιλιά, κλάματα, λόγια της ξενιτιάς κλπ.. Κάπως έτσι απεχώρησα από εκεί, έτοιμος να πάω στην 2^η μου πατρίδα πλέον, τα Γιάννενα..

Στο δρόμο σκεφτόμουνα την αγαπημένη μου, που δεν είναι τίποτα άλλο από το καλό μου το φιατάκι.. Αλλά με είχε πιάσει μια περίεργη φοβία, μια μαλακία στην ουσία.. Στρίβοντας το λοιπόν για το σπίτι της αδερφής, έχω μείνει κάγκελο! «Έλα δεν το πιστεύω»! Το αμάξι έλειπε.. Μη γελάτε καθόλου. Αλήθεια το λέω και σας εύχομαι να μην το ζήσετε αυτό το συναίσθημα ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι τα έχασα. Δεν είχα λόγια, σκέψεις, τίποτα. Το μεγάλο γαμώτο όμως φίλοι μου δεν είναι αυτό. Είναι η συνέχεια που είναι πολύ περίεργη. Αλλά δεν θα την αναλύσω τώρα. Ίσως κάποια άλλη φορά..

Σημασία έχει, περιληπτικά ότι το αυτοκίνητο βρέθηκε πιο πάνω, τρακαρισμένο «ελαφρώς» με ένα σταθμευμένο. Μετά? Τρις λέξεις: Φρίκη φρίκη φρίκη! Η πολύ καλοί μου φίλοι πλέον στην ασφάλεια δεν πιστεύανε ότι το αυτοκίνητο έχει κλαπεί. Δεν γαμείς όμως, η ιστορία έχει λήξει με ένα καλό: συμπάθησα ακόμα και τον Πάσαρη έτσι που με κάνανε..

Ως τώρα που μιλάμε το αυτοκίνητο δεν έχει φτιαχτεί. Ο Φρούλης σαν να το ‘ξερε και την κοπάνισε νωρίς και «τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι» δηλαδή.. Έτσι κι εγώ μέχρι να το γράψω αυτό έχω πιει μισό μπουκάλι τσίπουρο και λέω να μετατοπίσω τον εαυτό μου 30cm αριστερά! Κάπου εκεί βρίσκετε νομίζω, αν δεν έχει αλλάξει τίποτα, το κρεβάτι μου.. Μάκια παίδες και the story will be continued..

Back