Επ!! Να μην ξεχνιόμαστε.. Βάλε ρε μαλάκα την πινακίδα!! Εννοώ και τον από πάνω και τον από κάτω...Είπαμε! Αυτό θα είναι κλασσικό.

Gordon`s Site...The messages...

Τι να πω ορέ παίδες. Ας πούμε ότι όλα είναι περίεργα... Είμαι που λέτε στο σπίτι και σκέφτομαι. Απλά σκέφτομαι τον φίλο μου τον Σπύρο. Δεν θα πω γιατί και πως. Εκείνος κι εγώ ξέρουμε. Αλλά έχει κολλήσει το μυαλό και δεν μπορώ να πω μια σωστή κουβέντα. Ναι, έφτασε αυτή η στιγμή να πω κάτι σοβαρό. Έφτασε αυτή η στιγμή να μην σχολιάσω τίποτα. Κάποτε θα ερχόταν...

            Είναι το λοιπόν 4:20 ξημερώματα Τρίτης και προσπαθώ να κάνω κάτι καλό για το κολητάρι μου, που από την μια ας πούμε δεν είναι στην καλύτερη φάση κι από την άλλη μου έχει λείψει. Έτσι ρε κουμπάρε πήρα ένα μπουκάλι Gordon`s, δυο πακέτα τσιγάρα και τις αναμνήσεις μας και κάθισα να σου γράψω. Αλλά τι να σου γράψω. Καμιά φιλοσοφία πάλι? Άσε, έχουμε χρόνια μπροστά μας να φιλοσοφήσουμε. Έβαλα που λες και τον Γιάννη να παίζει στο winamp και τετέλεσται! Χαρακτηρίζω τις ώρες δύσκολες...

            Σου είπα το μυαλό έχει κολλήσει. Έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου αφιερώσω δυο τραγούδια και κάτι που είχα γράψει λίγο παλιότερα. Δεν έχει σχέση με τα τεκταινόμενα ακριβώς, έχει σχέση όμως με μένα. Ας πούμε και κάτι για μένα. Ας πιούμε στην υγειά μου! Τα τραγούδια ρε φίλε που θα σου τραγουδούσα σήμερα είναι το «Μην Κλαις Και Μη Λυπάσαι» καθώς και το «Κλείσαν Οι Δρόμοι Με Βροχή». Ξέρω γιατί, ξέρεις γιατί. Είμαι κάπου εκεί και είσαι κάπου εδώ. Τουλάχιστον για μένα... Το .doc που ακολουθεί, ήταν ένα συναίσθημα που μάλλον δεν θα χαθεί. Δεν θα το έβγαζα ποτέ εδώ αλλά έτσι νιώθω τώρα. Απόλαυσε το! I love you re doctora…

Σάββατο 28 Απριλίου 2001

 

Είναι αυτές οι στιγμές που πιάνεις ένα στυλό και γράφεις. Τώρα πλέον απλά ανοίγεις έναν υπολογιστή, βάζεις την μουσική που θες, ανοίγεις κι έναν κειμενογράφο και κάθεσαι και γράφεις. Σημασία έχει μόνον ότι γράφεις και τίποτα άλλο. Και τι γράφεις τελικά; Πόσες φορές δεν έχεις ξεκινήσει με αυτά τα λόγια: «είναι στιγμές...»; Με την ίδια λογική όμως θα μπορούσες να πεις πόσες φορές είπα ξέχνα τα;

 

Βάλαμε που λέτε τον επεξεργαστή μας τριάντα κάτι ψιλά τις εκατό επάνω, κολλήσαμε και δυο καλά ανεμιστήρια, πήραμε κι ένα καλό πληκτρολόγιο και στήσαμε έναν υπολογιστή για να γράφουμε τέτοιες ώρες εδώ. Ποιος θα μου το ‘λεγε όμως ότι θα στραβογυρνούσε το ένα ανεμιστηράκι και θα έκανε τέτοιο θόρυβο;

Περάσαμε που λέτε έρωτες, αγάπες ερωτικές απογοητεύσεις και πολλά άλλα. Αλλά σίγουρα μυαλό ποτέ δεν βάλαμε. Τελευταία έκανα μια διαπίστωση, ότι όταν δεν έχουμε κάτι καινούριο να ασχολούμαστε, πάντα γυρνάμε στα παλιά. Πικρή αλλά αλήθεια. Έτσι κι εγώ σαν άνθρωπος που είμαι, γιατί εκείνους που δεν έχουν αισθήματα δεν τους θεωρώ ανθρώπους, επέστρεψα σήμερα σε κάτι παλιό. Ή μάλλον σε πολλά παλιά. Θες είναι η μοναξιά, θες είναι λίγο το κλίμα εδώ στα Γιάννενα, όλα συμμετέχουν σε αυτήν την μελαγχολία.

Είναι λοιπόν αυτές οι στιγμές που δεν χρειάζεται ποτό να πιεις. Δεν χρειάζεται κουβέντα να συνέλθεις. Διότι απλά ταξιδεύεις και σου αρέσει. Θυμάσαι και αισθάνεσαι. Αναπολείς και κλαις. Ναι είναι μόνο δικό σου συναίσθημα. Δεν μπορεί κανείς να σου το πάρει.  Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να σου δίνει αναμνήσεις και πικρίες να θυμάσαι τέτοιες στιγμές. Να σου δίνει πείσμα και επιμονή. Να σου ανοίγει πληγές και να στις κλείνει. Να υπάρχει και να σε βασανίζει στην καρδιά σου.

Αλλά τέτοιες στιγμές, πάντα θυμάσαι όλα εκείνα τα καλά που σου έδωσε. Είναι τόσο λίγα κι όμως σε κάνει να τα σκέφτεσαι αιώνες. Ένα κοίταγμα, μια τρυφερή αγκαλιά και σε βασανίζουν νύχτες ολόκληρες. Μια γλυκιά κουβέντα κι ένα φιλί σε στέλνουν και σε φέρνουν στον παράδεισο. Ένα δάκρυ σου δεν μπορεί να σβήσει τίποτα. Η λογική δεν μπορεί να επικρατήσει σε αυτόν τον τομέα. Αν είσαι άνθρωπος και ζεις, τότε αγαπάς και πονάς. Μπορεί να μην έχεις αγαπήσει ένα άτομο, αλλά τουλάχιστον τις στιγμές που σου χάρισε και σε έκανε ευτυχισμένο.

Ναι είμαι άνθρωπος. Ναι έχω αισθήματα. Ναι θυμάμαι. Ναι πονώ. Όταν έρχεται η νύχτα και το φεγγάρι απλώνετε μοναχικό στον ουρανό, όταν με τα φώτα των δρόμων γίνεσαι ένα, τότε είναι αυτές οι στιγμές που λέω. Έχετε δει ποτέ στα κίτρινα φώτα των εθνικών οδών, να πέφτει βροχή; Τι συναισθήματα σας προκαλεί η εικόνα; Έχετε βρεθεί ποτέ πλάι στη θάλασσα, την ώρα που ο ουρανός ζωγραφίζει; Τότε σίγουρα όλοι μας έχουμε τέτοιες στιγμές.

Ας αναπολήσουμε λοιπόν όλοι μαζί...

 

Κώστας Μπλέτσας

 

Back