Επ!! Να μην ξεχνιόμαστε.. Βάλε ρε μαλάκα την πινακίδα!! Εννοώ και τον από πάνω και τον από κάτω...Είπαμε! Αυτό θα είναι κλασσικό.

Gordon`s Site...The messages...

Ήρθε που λέτε εκείνος ο καιρός-αν και τόσες μέρες έβρεχε- να σας γράψω και εγώ ένα μυνηματάκι, έτσι για να μη με ξεχάστε βρε αδερφέ, αν και δεν ξεχνιέμαι εγώ, με τίποτα. «Θα βγω, ένα ζεϊμπέκικο απόψε...»! Όπα παρεσύρθην! Είναι από ότι βλέπω εδώ 12 Μαρτίου και ώρα 21:00 ακριβώς! Από πίσω ακριβώς παίζει Mega και μάλιστα το Bar, ενώ εγώ περιμένω ο καημένος να δω champions league…

Ξεκίνησα που λέτε ο δύστυχος, τότε, την 1^η Φεβρουαρίου, να πάω για λίγο στην πατρίδα. Όταν λέμε λίγο, πίστευα για μια βδομαδούλα. Έλα όμως που γύρισα Γιάννενα στις 7 Μαρτίου!! Τι έγινε και πως? Λίγο πολύ όλοι ξέρουν. Όμως κάνοντας έναν απολογισμό μου έρχεται ζαλάδα! Έγραψα πριν, το μεσημέρι, ένα mail στον καλό μου φίλο Φρούλη περιγράφοντας του στο περίπου την κατάσταση. Όμως δεν θα πω πολλά τώρα, για να μη γίνω κουραστικός.. ε? Απλά βαριέμαι να γράφω.

Τι έγινε λοιπόν στη μαμά πατρίδα. _______________________________________________________________________________________ ______________________________________________________________________________________________________________________Αυτά!

Τώρα επειδή το μήνυμα κάπου εκεί στο ματς κόπηκε, συνεχίζω τώρα. Είναι που λέτε 16 Μαρτίου, ενώ η ώρα δείχνει 3. Όλοι από αυτήν την οικοδομή λείπουν κι έτσι βρήκα την ευκαιρία να σηκώσω λίγο την ένταση της μουσικής. Για την ακρίβεια παίζει την συναυλία του Πάριου στο Λυκαβητό, τραγουδώντας ερωτικό Θεοδωράκη. Μετά από ένα απογοητευτικών αποτελεσμάτων τεστ που έκανα στον εαυτό μου, πάλι πίνω. Παρέα μου λοιπόν μια μπουκάλα, περιμένοντας να ανοίξει ένα link της Asus. Κάποιοι εκεί πίσω στο iRC δείχνουν τον ψεύτικο εαυτό τους και τον επιδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο. Ενώ πολλές φορές το ctrl+s μοιάζει μαγικό, κάποιες άλλες αποτυπώνει πικρία. Όπως όμως ένα χαρτί μπορείς να το κάψεις, έτσι κι ένα κείμενο στον υπολογιστή μπορείς να το σβήσεις... όμως αλήθεια, δεν πάει η καρδιά να καταστρέψεις ένα αποτύπωμα της καρδιάς, παρά μόνο να το κρύψεις. Έτσι κι ένα αρχείο. Το αφήνεις στην άκρη και δεν το κοιτάς.

Περιμένοντας λοιπόν ένα καημένο download, tera*.mpg λέει, ο καθείς καταλαβαίνει, ενώ ακούω την «Δραπετσώνα» και ελπίζοντας πως θα βρω κανένα Άκη εδώ, σκοτώνω την ώρα μου. Τι να γράψω και τι να πρωτοπώ. Υπάρχουν καλά, πολύ καλά και πολύ κακά. Όχι τίποτα ενδιάμεσο. Αυτό είναι που με κάνει ευτυχισμένο. Πάντα στα άκρα. Σε λιγότερο από 10 ώρες θα φτάσει εδώ η Μαρία. Να χαρώ? Να κλάψω? Το σίγουρο είναι ότι θα το εκτιμήσω. Είναι πολύ περίεργο το τι μπορεί να νιώσει κανείς για έναν άνθρωπο. Με είχε κοιτάξει πολύ περίεργα όταν της είπα ότι νοιάζομαι, την αγαπάω αλλά δεν είμαι ερωτευμένος μαζί της. Εχθές με ρώτησε μια κοπέλα, κάπου εκεί στις διαδυκτιακές μας διαδρομές, πόσες φορές μπορεί να ερωτευτεί κάποιος. Μέχρι στιγμής νομίζω πολλές, να αγαπήσει πολλές, αλλά να τα συνδυάσει και τα δύο μόνο μία. Μετά από λίγο κατάλαβα τι είπα. Έπεσα κάτω και προσευχήθηκα στο Θεό, λέγοντας του: ελπίζω να κάνω λάθος, ελπίζω. Αν όμως έχω δίκιο, πες μου ότι είναι ψέμματα..

Αμέσως μου ήρθε κάτι στο μυαλό. Ένας στίχος, της στιγμής. Τον έγραψα ένα μήνυμα και το έστειλα στο καλό μου φίλο Σπύρο. Τι ήταν? «Μέσα στην αύρα της σιωπής, στην νύχτα την βουβή, τα αστέρια γράφουν το όνομα της. Στους ανθούς της καρδιάς μου θα υπάρχει η μορφή της. Να ‘ταν οι σταγόνες άγγιγμα της..» Ο Σπυράκος μου απάντησε ότι την αγαπάει. Εγώ ξανακοίταξα την νύχτα και την ρώτησα: Ως πότε οι σταγόνες της θα είναι αίμα...

Άφησα το pc να δουλεύει, έβαλα μουσική για 10 ώρες και επέστρεψα στην μελαγχολική γωνιά μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σηκώθηκα να βάλω κι άλλο τραγούδι, αλλά το ξανασκέφτηκα και πήγα για ύπνο με τον ήλιο ολόφωτο να μου χαμογελάει.. αν φορούσα γυαλιά θα του έγνεφα, αλλά όπως τον κοίταξα κατάματα, δεν είχε τίποτα να μου πει.. κάπως έτσι τελείωσε η χθεσινή μέρα. Αν το τσιγάρο ήταν δρόμος, κάπου θα τελείωνε με απόλαυση. Αν ο δρόμος ήταν τσιγάρο, θα περπατούσαμε μια ζωή με πόνο... Τι ισχύει?

Δεν βλέπω μόνο τον έρωτα και την αγάπη μπροστά. Είναι πολλά. Είναι αυτό που λέμε με μια λέξη ζωή. Είναι ο Άκης μου που τελευταία σαλτάρισε, είναι ένας Σπύρος που τον χάσαμε και μια Δώρα που έβαλε τη ζωή της σε μονόδρομο. Είναι μια μάνα που έκλαψε πολύ κι ένας πατέρας που ακόμα αγωνίζεται. Είναι πολλά.. Αλήθεια, σταματούν ποτέ τα όνειρα? Αν υπήρχε κάποιος που τα είχε όλα, θα έπαυε να ονειρευόταν? Πραγματικά, τα έχω όλα. Ευχαριστώ την μοίρα μου, το Θεό μου, την τύχη μου ή ότι είναι αυτό, αλλά δεν θα πάψω να ονειρεύομαι και να πονώ.....

Back