Επ!! Να μην ξεχνιόμαστε.. Βάλε ρε μαλάκα την πινακίδα!! Εννοώ και τον από πάνω και τον από κάτω...Είπαμε! Αυτό θα είναι κλασσικό.
Gordon`s
Site...The messages...
7/12/02
Δεν ξέρω τι
και πως. Δεν
ξέρω τίποτα.
Ξέρω μόνο ότι
γράφω σε ένα
πληκτρολόγιο,
ίσως
περιμένοντας
να με ακούσει.
Περιμένοντας
να ξημερώσει,
περιμένοντας
να περάσει
αυτό το
συναίσθημα.
Αλήθεια δε
ξέρω αν πρέπει
να κλάψω, ή να
γείρω στο
κρεβάτι να κοιμηθώ
όμορφα. Κάνω
σκέψεις και οι
σκέψεις κύκλους.
Δεν είναι
τετράγωνα
διότι δεν
βρίσκω μια
άκρη.
Γιάννενα
πάλι το λοιπόν.
Έξω μια βροχή
πλένει τη πόλη
στα ήσυχα
λαμπάκια που
στολίζουν για
τα Χριστούγεννα.
Κλείνω τα
μάτια και
ονειρεύομαι.
Βλέπω κάπου
εκεί την μάνα
μου, να κλαίει
από χαρά, το
Σπυράκο να μας μιλάει
για τη γιορτή
του και τον Άκη
σε μια γωνιά να
πίνει καφέ,
ξύνοντας το
μούσι του να
βρει μια ιδέα.
Δεν υπάρχουν
έγνοιες.
Όνειρο είναι,
ότι θέλει λέει.
Ανοίγω τα
μάτια και
βλέπω μια
οθόνη, ακούω μουσική,
είμαι σπίτι,
είμαι μόνος.
Αυτή ήταν η
επιλογή μου: να
είμαι μόνος. Όμως
δεν μετανιώνω
για αυτήν.
Λησμονώ όμως
τις μέρες που η
μελαγχολία
κάθε βράδυ σου
πρόσφερε μια
ελπίδα το πρωί.
Έτσι, κοιμόσουν
στην αλήθεια
της
πραγματικότητας.
Θέλησα όμως να
ζήσω σε μια
ψευδαίσθηση,
σε όνειρα που
πικρίζουν στο
χάραμα και
γίνονται
λυτρώσεις στη
μιζέρια και στην
ρουτίνα που
πλάθω μέρα με
τη μέρα.
Είπα και
στην αρχή, δεν
ξέρω γιατί. Δεν
ξέρω τι. Έχασα
πλέον το στόχο
και χτυπάω
τυφλά. Όσα
κορμιά-στόχοι
πέσουν καλώς.
Όμως αυτή η
μπάλα πήρε
πολλά ακόμα.
Όλα στηρίζονται
σε μια επιλογή
και η επιλογή
σε μια στιγμή. Η
στιγμή σε μια
σκέψη και η
σκέψη σε ένα
συναίσθημα. Το
συναίσθημα σε
μια κατάσταση
που προήλθε
από μια
επιλογή.
Ξεκινώντας από
μια επιλογή
και καταλήγοντας
σε αυτήν,
καταλαβαίνω
σκοτώνω την
εξασθενημένη μου
ζωή ολοένα και
περισσότερο.
Όχι, δεν
αποχαιρετώ τον
οργανισμό μου.
Υποδέχομαι νέα
πιστεύω και
δημιουργώ νέες
λάθος
επιλογές.
Κάποτε άκουσα
«ζήσε το σήμερα»,
όμως το σήμερα
κουβαλάει το
χθες και αφορά
το αύριο. Πώς;
Δεν είναι από
αγάπη, δεν
είναι από
έρωτα. Είναι
άπειροι
καθρέφτες του
εαυτού μου, που
με κοιτάζουν
με απορία. Ένα
όνειρο, μια
ελπίδα και μια
επιλογή.
Άνθρωποι
έρχονται κι
απέρχονται. Το
μόνο όμως που
παραμένει
είναι ο εαυτός
μας. Είναι;
Θα κλείσω
λέγοντας, ότι
όσο το αίμα που
κυλάει στις
φλέβες μας
είναι δικό μας,
όσο η καρδιά
μας θα
αποκαλύπτει
περιστέρια της
αγάπης μας,
τόσο θα χαράζονται
τα σημάδια του
εαυτού μας.
Είμαι εδώ και
είμαι εγώ. Ότι
και να
συμβαίνει, η
αντιμετώπιση είναι
μοναδική δική
μας και
αποδεικνύει το
χαρακτήρα μας…
Τέλος
μηνύματος.