Επ!! Να μην ξεχνιόμαστε.. Βάλε ρε μαλάκα την πινακίδα!! Εννοώ και τον από πάνω και τον από κάτω...Είπαμε! Αυτό θα είναι κλασσικό.

Gordon`s Site...The messages...

Αγαπητοί μου φίλοι, γεια σας!

Είχα γράψει κάτι πραγματάκια παλιότερα και μέσα στο καλοκαίρι, αλλά ποτέ δεν τα ολοκλήρωσα και για αυτό δεν μπήκαν εδώ μέσα. Ελπίζω τουλάχιστον αυτό να το τελειώσω.. Ας πάμε λίγο χρονικά πίσω.

Ήρθε που λέτε ο ζεστός Ιούνιος κάποια στιγμή, θαρρώ μετά τον Μάιο ήτανε, και αρχίσαν να πέφτουν οι υποχρεώσεις μία μία στο κεφάλι μου. Ήρθε κι ο κύριος Σπυρίδωνας εις τα Ιωάννινα δια να παρευρεθεί προσωπικά σε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα που συμβαίνουν κάθε χρόνο, σε κλίμακα λίγο πίσω από τους πολέμους της Αμερικής (America vs. ALL), τον εορτασμό των 1, 2, 3, ... , 23ων γενεθλίων μου! Κατέφθασε με το μαλλί λειψό στο μετωπικό μέρος (είναι από την επαγγελματική δραστηριότητα του ως ποδοσφαιριστής μου εξήγησε, λόγω των κεφαλιών και ενίοτε ψαράκια, που επιβάλλει το άθλημα) και μπόλικο, αφράτο συγκλίνοντας προς τον αυχήν (κατάρας?) με εξαίρεση το λεκανοπέδιο εις την κορυφή. Μια σημαία σου έλειπε γιατρέ! Αμέσως και χωρίς να χάσει χρόνο καθόλου, προσπέρασε τις κλασσικές χαιρετούρες και κλάματα με σφιχτές αγκαλιές και ζήτησε ευγενικά πλην σαφώς επειγόντως μια τουαλέτα. Τα αλάρμ ανάψαν, η κόρνα κόντεψε να καεί, επιδόθηκα σε αγώνα ράλι μέσα στην πόλη, σφήνες δεξιά, πεζοδρόμια πάνω κάτω και μέσα σε 2’ και 43’’ κατέφθασα στην είσοδο του παλατιού μου. Εκεί ο μπάτλερ άνοιξε αμέσως την καγκελόπορτα και φάνηκε μια κόκκινη οπτασία από χαλιά και τριαντάφυλλα. Όμως αυτά δεν μπορούσαν να συγκινήσουν τον αγαπητό μας ήρωα. Προσπέρασε όλα αυτά και σαν άνεμος μπήκε απευθείας στον αποθηκευτικό χώρο!

Τον κουρεύαμε, τον ξυρίζαμε και τον καθαρίζαμε σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες υπό την επίβλεψη επιστημόνων και του νυν δημάρχου μας. Ειδικά συνεργεία παρακολούθησαν και κατέγραψαν αυτήν την εργασία η οποία θα παρουσιαστεί σε σεμινάρια προς κάθε ενδιαφερόμενο τον προσεχή Δεκέμβριο. Όλα πήγαν υπέροχα, εκτός από τα κιλά που είχε βάλει. Στάθηκε πολύ δύσκολο και άλυτο πρόβλημα. Μου το είχε πει η αγαπητή προφήτης στο matrix ότι είναι ένα bug του συστήματος αλλά δεν θέλησα να το πιστέψω..

Κάπως έτσι φτάσαμε στην πολυπόθητη εκείνη μέρα του εθνικού εορτασμού. Έγινε μια τυπική δεξίωση στο ειδικό χώρο που είχα ετοιμάσει στο παλάτι μου, χωρίς κάτι ιδιαίτερο και τραγικό. Η κουζίνα παρείχε σχεδόν τα πάντα στους καλεσμένους, λίγο punch και άφθονα φρούτα ήταν η εικόνα που κυριάρχησε εκείνη την μέρα. Κάποια όμως στιγμή το σκηνικό άλλαξε. Σε ένα χώρο 15τ.μ. μετρημένα με ταινία “steel tape”, στριμώχτηκαν 15 άτομα, το jukebox που είχε σε αποκλειστικότητα όποιος ήθελε ξεκίνησε τη βαριά λαϊκούρα και λόγω έλλειψης γαρύφαλλων κι άλλων λουλουδικών αποφασίστηκε από κοινού να εκτοξεύονται flyer που είχαν περισσέψει από προηγούμενα πάρτι! Η αλήθεια είναι ότι την επόμενη μέρα δεν έβλεπα το πάτωμα! Στήθηκε που λέτε αγαπητοί μου ένα γλέντι τρομερό μέχρι πρωίας, αφού αναγκάστηκα να τραγουδήσω μπας και φύγουν οι καλεσμένοι. Ποιος όμως να μου το έλεγε ότι είχαν πιει τόσο που τους άρεζε κιόλας?

Οι επόμενες μέρες κύλησαν ομαλά και χαλαρά. 8-9 ώρες στη δουλειά, 5-6 ώρες ύπνο, 2-3 ώρες στην άλλη δουλειά και οι υπόλοιπες, αν έμεναν, διάβασμα αφού πάντα μιλάμε για περίοδο εξεταστικής. Αποτέλεσμα? 0 στα 4 μαθήματα που έδωσα για άλλη μια φορά. Και μετά επέστρεψα στα πάτρια εδάφη...

Τελετουργίες γίναν, μπάνια κάναμεν, ποτόν ήπιαμεν, τρέλες κάναμεν, ... Εξηγούμαι να μην παρεξηγούμαι. Τούτο το καλοκαίρι έμελλε να γίνει καλοκαίρι μπουρλό! Από το 1998, Ιούνιος πάλι ήτανε θυμάμαι και μάλιστα δίναμε πανελλαδικές εξετάσεις, ξεκινήσαμε μια παρτίδα μπουρλότ με τον καρδιακό μου φίλο Σπύρο. Μέχρι το 2003 και μάλιστα πάλι Ιούνιο είχαν παιχτεί συνολικά περί τους 180.000 πόντους. Τώρα έχουμε φτάσει στις 361870 με 213 πόντους προβάδισμα (μηδαμινό έτσι?) του κυρίου από εκεί! (ΓΚΡΡΡ). Κι όλα αυτά αγαπητοί μου αναγνώστες από τις 29/5 μέχρι τις 21/7 περίπου.. Μη βιάζεστε θα φτάσω κι εκεί..

Μια ωραία βραδιά που λέτε, ήρθε ο χάρος να με πάρει. Του λέγω εγώ: Νωρίς ήρθες. Μπα, μου λέει, άργησα.. Ίδωμεν, λέγω, και έφυγα για την καθιερωμένη βραδινή εξόρμηση μου. Κάπου κάτι φιλαράκια είχαν μαζευτεί σε ένα άλλο φιλικό μπαράκι, που δούλευε ένα άλλο φιλαράκι. Πήγαμε με το κολλητό φιλαράκι μου να κάνουμε παρέα με τα άλλα φιλαράκια να πιούμε μια φιλική μπίρα! Αλλά ας μην το κουράζουμε. Εκεί λοιπόν, εισερχόμενος εις το χώρο της ακολασίας, είδα μπροστά μου μια οπτασία! Μια πιτσιρίκα, τόση δα, με κάτι μεγάλα αυτάκια, μεγάλα μαγουλάκια και μεγάλα... γκούχου. Αυτή είναι είπα στο αγαπητό δίπλα μου. Κάτι πήγε να πει, αλλά εγώ ήδη είχα κάνει δυο βήματα μπροστά να πέσω και να χαθώ μέσα σε αυτήν την θεόσταλτη εικόνα. Τελικά, με γνώριζε, και ξέρετε, αυτό δεν είναι καλό! Έλα όμως που κι εγώ την ήξερα, αλλά δεν την θυμόμουν. Αυτό προσπάθησε να μου πει ο συμπαθέστατος Σπύρος (από εκείνη την μέρα έχασε το αξίωμα που του είχα δώσει) αλλά δεν πρόλαβε. Εκείνη η βραδιά του Ιουλίου θα είναι σταθμός. Ναι κυρίες και κύριοι. Είναι αλήθεια. Είστε όλοι καλεσμένοι στο γάμο μου. Δεν έχουμε ορίσει ακόμα ακριβή ημερομηνία αλλά θα γίνει σύντομα. Να έχετε τον νου σας, σας θέλω όλους εκεί. Πρώτα θα βγάλω το πανεπιστήμιο (3 χρόνια min), ένα μεταπτυχιακό μετά (2 χρόνια min), να πάω φαντάρος (1 χρόνο min) και να σταθεροποιηθώ επαγγελματικά (2 χρόνια min). Σας περιμένω όλους!

Ακολουθεί ένα ξέφρενο καλοκαίρι με την κυρία, ναι αυτήν, όχι άλλη, τον αγαπητό μου Dambo.. Τη μισή περίοδο την βγάλαμε στο κρεβάτι, αλλά όχι έτσι όπως φαντάζεστε αγαπητοί μου. Άρρωστοι! Κατακαλόκαιρο και η αγαπητικιά μου έπαθε αμυγδαλίτιδα. Και δεν της έφτανε το χάλι της, δεν της πενούσε κιόλας. Όμως, παρέμεινα μαζί της ακόμα και στην αρρώστια! Ας μην συνεχίζω όμως αυτό το θέμα..

Και τσούκου-τσούκου φτάσαμε στο θεϊκό Σεπτέμβρη. Ήρθε που λέτε το φθινόπωρο. Το τοπίο χειμώνιασε. 35 βαθμούς, οι παραλίες γεμάτες και κάποια φοιτητορεμάλια να δίνουν όρκους καλύτερης χρονιάς. Πέσαμε που λέτε ρε κλεφτόπουλα με τα μούτρα στο διάβασμα. Φαγητό? Αποχή! Ποτό? Αποχή! Γυναίκες? Αποχή! Εξόδους? Αποχή! Κάλεσα και το συμβούλιο Α.Φ.Α.Ρ. (αποτυχημένων φοιτητών και αιώνιων ρεμαλιών) και βγάλαμε ομόφωνη απόφαση τούτη την εξεταστική να δώσουμε ένα ηχηρό παρόν. Να επανέλθουμε στα στατιστικά των γραμματειών μας! Να περάσουμε κανά μάθημα.. Αλλά η Π.Ο.Σ.Δ.Ε.Π. παραφυλούσε. Αποχή ρε γουρούνια εσείς? Αποχή κι εμείς! Κι άδειασε το πανεπιστήμιο.. Κανείς δεν πατούσε σας λέγω. Μέχρι κι άνθρωποι στη λέσχη κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες να μαζέψουν λίγο κόσμο, μάταια. Γουρουνόπουλα με πατάτες, συνοδευόμενα από μπίρα και κρασάκι και γλυκό πάστα δώσαν, αλλά και οι δύο πλευρές ανένδοτες. Αγώνα! Αναφώνησε κάποιος αριστερός. Τώρα τι του λες?

Και πέρασε ο Σεπτέμβριος.. Καλά που ήρθαν και τα πρωτοτετά (γεννηθέντα το 85-86) και γέμισε λίγο το πανεπιστήμιο. Αλλά βρε παιδιά, βρε παιδιά, βρε, τι είναι τούτα? Από που τα βγάλανε τα καημένα? Όλα είναι λίγο καημένα. Αχ βρε Ευθυμίου τι μας έκανες τα παιδιά μας. Αυτοί θα μας χαλάσουν την πιάτσα. Είναι ικανά να πάρουν πτυχίο πριν από μας. Αφού σκέφτηκα πως αν γίνει εξεταστική αντί να βάλω κανέναν παλιό να δώσει το μάθημα για μένα είναι καλύτερα να βάλω ένα από αυτά τα... φυτά! Φώναζε εκεί κάποιος καθηγητής, δεν θα γίνουν μαθήματα, μια αλυσίδα αυτή στο αμφιθέατρο κι όλοι μαζί το σύνθημα, «θέλουμε γνώση»! Μια, δυο υποχώρησε ο καθηγητής. Μας εκμυστηρεύτηκε δε και ο ίδιος που αυτοί οι νεοσύλλεκτοι θα χαλάσουν την πιάτσα. Ζητώ επείγουσα λύση. Κάθισα κι εγώ εκεί ένα πρωινό και προσπάθησα να τους μιλήσω για το Eurobasket, αλλά μάταια..

Κάπως έτσι πέρασε ο Σεπτέμβριος.. Ο Σπυράκος είχε ήδη πάρει τον δρόμο της επιστροφής του στην αδελφή (?) χώρα Αγγλία, ενώ ο καλούλης μας ο Άκης είχε ήδη φύγει. Τώρα άνοιξα ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Άκης! Τι ωραία που περάσαμε με τον αγαπητό μου τον Άκη το καλοκαίρι? Κάθε μέρα μαζί, γλέντια εδώ, γλέντια εκεί, μπουζούκια, κλαμπάκια και χορούς ατελείωτους, παραλίες με κιθάρες και τεκίλες, ψαρέματα, πρωινά στα beach bars, αχ.. Πολύ ωραία. Τον είδα 2 φορές! Μια που ήρθε και μια λίγο πριν φύγει! Όχι δεν παντρεύτηκε, δεν ξελογιάστηκε από κάποια μικρούλα. Δεν έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Δεν βρήκε άλλη παρέα.. Για όλα υπάρχει μια εξήγηση: ΆΚΗΣ!

Ήρθε κι ο Οκτώβρης λοιπόν. Ξαφνικά και επιτέλους ήρθε κι ο χειμώνας. Τώρα βρίσκομαι στη τεράστια καρέκλα γραφείου που μου έστειλε η καλή μου μανούλα, με πιτζάμες, καλτσούλες και μια κουβέρτα από πάνω. Τις προάλλες έκανα την κλασσική διαδρομή Θεσσαλονίκη-Γιάννενα, όπως λέμε Νεάπολη-Καλαμαριά μου έχει γίνει, και επάνω χιόνιζε! Πού είναι το επάνω? Εκεί στον άλλον κόσμο, Κατάρα! Εν αναμονή των νέων εξελίξεων για την εξεταστική και τα μαθήματα, εν αναμονή μπας κι εμφανιστεί αυτό το σπάνιο είδος έμψυχου με άψυχο σώμα (Άκης), εν αναμονή των λογαριασμών στο τέλος του μήνα, εν αναμονή γενικότερα.. Υπομονή φίλοι μου, υπομονή!

Ας παραθέσω και κάποια ακόμα νέα που αφορούν άλλα πρόσωπα:

1.      Decpinaki:        Συνεχίζει να υπάρχει και να κρατά τα ηνία (?) που κρατούσε!

2.      Δώρα:              Κάτι μου είπε πως έπιασε δουλειά. Σχολή, Μάκης κι ο άλλος ο Μάκης, κατά τα άλλα τα ίδια δηλαδή.

3.      Σάββας::           Όλα πάνε μέλι γάλα για αυτόν και την καινούρια οικογένεια του, Σάββα μην ξαναποτίζεις τους Αμερικάνους..

4.      Μάγδα:            Άλλαξε δουλειά και σταδιοδρομία. Από club δουλεύει τώρα σε καφέ..

5.      Napoletan:        Μετά από το καλοκαίρι που σιχάθηκα να τον βλέπω, ε, από τότε έχω να τον ακούσω..

Αυτά τα ολίγα από μένα προς το παρόν. Χαιρετισμούς στην πατρίδα, στην αγαπητικιά μου, ακούς Ντάμπο μου?. Μανούλα μου μην ανησυχείς για τίποτα. Θα τα φροντίσω όλα εγώ. Ετοιμάζω κομπίνα για να περάσω μαθήματα. Στείλε μου στο επόμενο δέμα μόνο 20kgr δυναμίτιδα και 200m φυτίλι!

Εγώ ο αγαπητός σας και θρυλικός Gordon`s….

Back